bir zamanlar yediğim içtiğim ayrı gitmezken şimdi nerede olduklarından bir haber olduğum,eski anılara bakınca garip hissettiren şey
Kendi kendime suçluluk duyuyorum. Arıyorlar çağırıyorlar gitmiyorum gidemiyorum. Ama gitsem de suçluluk duyacağım. Ne kadar görüşmezsek görüşmeyelim 'en yakın' olarak kalmaya devam edecekler.
Yüzyüze görüşmek eskisi kadar kolay olmasa da hayat telaşı yüzünden telefonlara cevap vermemek arkadaşlık durumunu sorgulatır.
Çok üzüldüğüm bir durum. Gerek mesafeler gerekse işler yüzünden araya istenmeyen bir soğukluk giriyor. Ama ben hep istiyorum ki en mutlu anlarında da, en üzüldükleri anlarda da hep yanlarında olayım. Ağlıyorlarsa omzumda ağlasınlar, gülüyorlarsa gözlerime bakıp gülsünler. Keşke ışınlanabilsem. hemen lise arkadaşlarımın yanına giderdim.