günlerdir yaşamanın ne kadar garip olduğunu düşünüyorum. 2 saat önce gülüp eğlenirken bir anda herkes yasa boğulabiliyor. aylar önce aynı evi, hayatınızı paylaştığınız insan bir gece sizden çok uzakta evsiz, soğukta ve aç kalabiliyor. elden bir şey gelmiyor, uzaktan ne kadar destek olabilirsek o kadar işte. belki de söylemek istediğimiz ve söyleyemediğimiz şeyler boğazımızda düğüm oluyor. keşkeler havada uçuşuyor. kaybetme korkusuyla bir daha yüzleşiyoruz. onlar şanslı kesim, sağlıklarına bir şey olmadı belki ama ya diğerleri? hayatını kaybeden onca insan? uyumadan önce belki de o günün harika bir gün olduğunu düşünüp yatmışlardı. yarın için planlar yapmışlardı. ben şu an yaşamaktan utanıyorum. sıcak bir yatağım olduğu için utanıyorum. biz de bir şekilde hayatımıza devam etmeliyiz, herkesin derdi var evet ama aklımız hep orada. hayat işte diyip geçemiyorum da. ihmalleri, hataları gördükçe sinir basıyor bünyemi. bir insanın yaşamı bu kadar ucuz olmamalı. yaşamak bu kadar da pamuk ipliğine bağlı olmamalı.